1. Burza – zagadka. Zapraszamy dzieci do wysłuchania zagadki Marcina Przewoźniaka.

Burza

Marcin Przewoźniak

Co się dzieje tam u góry?

Wielką wojnę toczą chmury?

Wciąż na siebie nacierają

I strzelają, i błyskają?

Co się tam na górze dzieje?

Że się nam na głowy leje?

Od błyskawic niebo trzeszczy,

A nam w butach chlupie deszczyk.

Ciemne niebo dudni, świeci…

Co się dzieje tam na górze?

Wiedzą to na pewno dzieci:

Oglądamy groźną… (burzę).

Po przeczytaniu zagadki prosimy dzieci, aby nazwały dźwięki, które w niej opisano. Następnie pro­wadzimy rozmowę: Jak należy się zachować w czasie burzy? Dzieci formułują swoje przypuszczenia lub dzielą się swoją wiedzą. Następnie podsumowujemy zdobyte informacje.

Podczas burzy:

– należy unikać wysokich obiektów;

– nie wolno przebywać w wodzie ani na odkrytym terenie, chować się pod drzewami;

– należy unikać metalowych przedmiotów i nie przebywać w ich pobliżu;

– nie wolno rozmawiać przez telefon komórkowy.

2. „Co słyszysz?” – ćwiczenia słuchowe. Włączamy nagranie z odgłosami: ulewy, grzmotu, małego deszczyku, wichury. Dzieci starają się rozpoznać, co słyszą, i podać nazwy tych zjawisk.

3. „Kapie, pada, leje” – szukanie wyrazów mówiących o tym, co robi deszcz: kapie, pada, leje, mży, kropi, siąpi. Kojarzenie dźwięków:

– uderzenia palcami o stół, podłogę – kapie, kropi,

– przesuwanie palcami po podłodze – siąpi, mży,

– uderzanie kredką – pada,

– mocne uderzanie kredką – leje.

Ilustrowanie rodzaju deszczu ciałem:

– mżawka – pocieranie dłońmi o uda,

– silniejszy deszcz – klepanie dłońmi w uda,

– ulewa – tupanie nogami.

4. Praca z KP4.39b – poruszanie się zgodnie z kodem, kolorowanie obrazków.

5. „Burza” – przypomnienie poznanych wiadomości o burzy. Pytamy dzieci:

– Jak należy zachować się podczas burzy, gdy jesteśmy w domu? (pozamykać okna, wyłączyć: te­lewizor, komputer, radio, nie rozmawiać przez telefon, ponieważ uderzenie pioruna w urządzenie elektryczne lub telekomunikacyjne może spowodować porażenie)

– Co należy zrobić, gdy burza zaskoczy nas poza domem? (schronić się w bezpiecznym miejscu, w budynku, w jaskini, w aucie itp.)

– Co chroni budynki przed uderzeniem pioruna? (piorunochron)

– Czego należy unikać podczas burzy? (nie wolno chować się pod drzewami, nie wolno stać w wo­dzie itp.)

1. Moja fantazja – wysłuchanie nagrania piosenki i omówienie jej treści.

Moja fantazja

muz. Krzysztof Marzec, sł. Ewa Chotomska

Ref.: Bo fantazja, fantazja, bo fantazja jest od tego,

aby bawić się, aby bawić się, aby bawić się na całego.

To szkiełko wszystko potrafi,

na każde pytanie odpowie.

Wystarczy wziąć je do ręki

i wszystko będzie różowe.

Wystarczy wziąć je do ręki,

dosypać ziarnko fantazji

i już za chwilę można

dolecieć aż do gwiazdy.

Ref.: Bo fantazja, fantazja…

To szkiełko nigdy nie płacze,

Zawsze jest w dobrym humorze.

To szkiełko wszystko rozumie,

Każdemu chętnie pomoże.

Wystarczy wziąć je do ręki,

Ziarnko fantazji dosypać

i już za chwilę można

z panem Kleksem w świat pomykać.

Ref.: Bo fantazja, fantazja…

Po wysłuchaniu piosenki zadajemy dzieciom pytania: Jakie było szkiełko z piosenki? Co sprawiło, że można było dolecieć aż do gwiazd? Jak inaczej możemy nazwać fantazję? N. odtwarza jeszcze raz nagranie piosenki, a dzieci starają się zaśpiewać refren. Przeprowadzamy z dziećmi rozmowę na temat marzeń. Zadajemy pytania: Co to są marzenia? Czy wy macie jakieś marzenia? Czy wszystkie marzenia się spełniają? Czy marzenia są potrzebne? Zwracamy uwagę, że wszyscy mamy marzenia, ale nie wszystkie mogą się spełnić.

2. „Taniec marzyciela” – zabawa ruchowa. Improwizacja ruchowa z wykorzystaniem kolorowych wstążek do utworu Marzenie miłosne Franciszka Liszta.

3. 3. „Pociąg marzeń” – z czasopism, gazet, kolorowanek dzieci wycinają ob­razki przedstawiające różne sprzęty i przedmioty do zabawy (np. piłki, drabinki, skakanki) i naklejają na kartki w formacie A5. Mogą dorysować niektóre elementy lub ramki, komponować obraz tech­niką kolażu. Łączymy wszystkie kartki i tworzy w ten sposób „pociąg marzeń”.

4. „Po drugiej stronie tęczy” – zabawa ruchowo-twórcza inicjowana opowiadaniem. Rodzic. mówi: Po założeniu różowych okularów wybierzemy się do wymarzonego świata, znajdującego się po drugiej stronie tęczy. Każdy, kto chce wejść do bajkowej krainy, musi przejść przez bramę. Aby to zrobić, trzeba wymyślić jakieś ciekawe ruchy (dzieci pokazują ruch). Popatrzcie, jak tu pięknie i kolorowo. Rozej­rzyjcie się dookoła, a zobaczycie nad sobą różnobarwne motyle. Motylki siadają wam na ramio­nach, dalej, zdmuchnijcie je delikatnie. Teraz sami zamieńcie się w motylki i latajcie od kwiatka do kwiatka. Jakim zwierzątkiem chcecie się jeszcze stać? (naśladowanie ruchów wykonywanych przez wymyślone zwierzęta). Ojej, zrobiło się późno, musimy wracać. Wymyślcie ruchy, które pozwolą wam ponownie przekroczyć bramę i wrócić do naszego świata.

5. „Na Wyspę Marzeń zabiorę…” – ćwiczenie pamięci. Zabawa rodzinna: pierwsza osoba mówi: Na Wyspę Marzeń zabiorę… i kończy zdanie nazwą przedmiotu. Kolejne powtarza nazwę po­daną przez pierwsze dziecko i dodaje swoją itd. Zabawa trwa do czasu, aż ktoś się pomyli.

6. Praca z KP4.32a – podawanie nazw obrazków, odczytywanie wyrazów, łączenie ze sobą tych, które się rymują, rysowanie schematu skrzydła motyla. Praca z KP4. 32b – rysowanie po śladzie, kolorowanie obrazka.

1. „Różnię się od ciebie…, jestem do ciebie podobny …” – rozmowa kierowana. N rozpoczyna roz­mowę z dziećmi, zachęcając je do dostrzegania podobieństw i różnic między nimi. N. podsumowuje rozmowę: Popatrzcie, każdy z nas ma nos, oczy, usta, uszy, włosy. Wszyscy mamy te same części ciała, ale przecież każdy z nas jest inny. Ludzie różnią się między sobą: jedni mają oczy niebieskie, inni zielone czy brązowe. Różnimy się między sobą nie tylko kolorem oczu czy kształtem nosa. Nosimy różne imiona. Mamy różne zdolności. Jedno dziecko umie ładnie rysować, drugie – śpie­wać. Pomimo różnic każdy z nas jest tak samo ważny. N. prosi dzieci, aby wyszukały dwoje rówieśników: jedno – jego zdaniem – podobne do siebie i jedno zupełnie różne.

2. „Pytania” – zabawa. Dzieci mają za zadanie porozmawiać ze sobą w taki spo­sób, by jak najwięcej się dowiedzieć o koleżance / koledze. Dzieci mogą pytać o ulubione potrawy, filmy, książki, sposób spędzania czasu z rodziną itp. Po skończonej zabawie każde dziecko opowiada, czego dowiedziało się o osobie.

3. Kolorowy pociąg – wysłuchanie wiersza S. Daraszkiewicza i rozmowa na temat jego treści.

Kolorowy pociąg

1. Daraszkiewicz

Jedzie, jedzie pociąg dookoła świata,

w barwnych chorągiewkach, kolorowych kwiatach.

A w pociągu olbrzymia gromada,

i na każdej stacji ktoś jeszcze dosiada.

Wsiadajcie pasażerki i pasażerowie,

lecz niech każdy o sobie opowie.

Ja jestem Murzynka, mam kręcone włosy,

daję wam w podarku dwa duże kokosy,

a może nie wiecie, co to znaczy kokos?

To palmowy orzech, co rośnie wysoko.

W niskim ukłonie czoło chylę,

mam dla was figi i daktyle.

Przyjeżdżam do was na wielbłądzie,

kto ma odwagę, niech wsiądzie.

Mam dwie pałeczki zamiast łyżeczki

i pałeczkami jem ryż z miseczki.

Piszą pędzelkiem, sypiam na matach,

a mój podarek – chińska herbata.

Na zielonym stepie stado wołów pasam,

łapię dzikie konie za pomocą lassa.

Lasso to jest długa, bardzo długa lina,

a moja ojczyzna zwie się Argentyna.

Francja jest złota i zielona,

Francja ma słodkie winogrona.

Rodacy moi z tego słyną,

że robią wino, dobre wino.

Jedzie, jedzie pociąg dookoła świata,

w barwnych chorągiewkach, w kolorowych kwiatach.

Kolorowy pociąg wesoła muzyka,

a więc proszę wsiadać, proszę drzwi zamykać.

Już ruszył nasz pociąg i gwiżdże, i mknie.

Jak dobrze, jak milo, że zabrał i mnie.

Śpiewamy piosenkę, bębenka nam brak,

a koła wirują: tak, tak, tak, tak, tak.

Prowadzimy z dziećmi rozmowę na temat treści wiersza: Jakiej narodowości dzieci wsiadały kolej­no do pociągu? Jak nazywają się kraje, z których pochodziły? Czy pamiętacie, w jakiej kolejności wsiadały dzieci? Kto pierwszy wsiadł do pociągu? Kto wsiadł ostatni? Ja myślicie, kto przyjechał na wielbłądzie? Kto je ryż pałeczkami? Jak się jeszcze przedstawiło chińskie dziecko? Jak spędza dzień dziecko w Argentynie? Z czego słynie Francja? Co można powiedzieć o dziecku z Polski – jak wygląda, co lubi robić, co lubi jeść? Czy wszystkie dzieci w Polsce są takie same? Czy w rzeczywi­stości dzieci opisane w wierszu zawsze tak wyglądają i się zachowują? Zwracamy uwagę na to, że dzieci w wierszu są przedstawione w bardzo uproszczony sposób. W rzeczywistości niezależnie od regionu świata, który zamieszkują, mogą różnie wyglądać, lubić różne rzeczy. Wszystkie dzieci na świecie łączy chęć zabawy, miłość do opiekunów itp.

4. „Kraje i ich mieszkańcy”– zabawa językowa. Rozdajemy dzieciom karki z napisami, w których znajdują się nazwy krajów i ich mieszkańców. Dzieci dobierają napisy pasujące do siebie, np. Polska – Polak, An­glia – Anglik, Francja – Francuz, Turcja – Turek. Po rozmowie o tym, jakie są różnice w znaczeniu tych pojęć, układamy napis Polska. Prosimy dzieci o jego odczytanie i ułożenie napisu z Alfabetu (klasera). Dzieci układają wyrazy Polka i Polak.

5. Praca z KP4.31a – odszukiwanie obrazków postaci na podstawie ich sylwet. Praca z KP4.31b – odnajdywanie wspólnych cech dzieci na zdjęciach, rysowanie symboli.

6. Kolorowe dzieci – wysłuchanie piosenki Majki Jeżowskiej.

Kolorowe dzieci

muz. Majka Jeżowska, sł. Jerzy Bielunas

Gdyby, gdyby moja mama

Pochodziła z wysp Bahama,

To od stóp po czubek głowy

Byłabym czekoladowa.

Mogłam przyjść na świat w Cejlonie,

Na wycieczki jeździć słoniem

I w Australii mieć tatusia,

I z tatusiem łapać strusie.

Ref.: Nie patrz na to w jakim kraju, Jaki kolor dzieci mają

I jak piszą na tablicy, To naprawdę się nie liczy!

Przecież wszędzie każda mama, Każdy tata chce to samo,

Żeby dziś na całym świecie Mogły żyć szczęśliwie dzieci!

Mogłam małą być Japonką,

Co ubiera się w kimonko

Lub w Pekinie z rodzicami

Ryż zajadać pałeczkami.

Od kołyski żyć w Tunisie,

Po arabsku mówić dzisiaj

Lub do szkoły biec w Mombasie,

Tam gdzie palmy rosną w klasie.

Ref.: Nie patrz na to…

Los to sprawił lub przypadek,

Że Hindusem nie był dziadek,

Tata nie był Indianinem

I nie w Peru mam rodzinę.

Ref.: Nie patrz na to…

Temat dnia „MÓJ TATA”  (poniedziałek 25.05.)

1. Mój tato – rozmowa z dziećmi na temat taty, inspirowana treścią wiersza. Zapraszamy dzieci do uważnego wysłuchania wiersza i zastanowienia się, kto opowiada ten wiersz – dziewczynka czy chłopiec.

Mój tato

Bożena Forma

Chodzimy z tatą na długie spacery,

mamy wspaniałe dwa górskie rowery.

Po parku na nich często jeździmy

i nigdy razem się nie nudzimy.

Gdy mroźna zima nagle przybywa

i ciepłym szalem wszystko okrywa,

bierzemy narty i śnieżne szlaki

wciąż przemierzamy jak szybkie ptaki.

Często chodzimy razem do kina,

lubimy obaj, gdy dzień się zaczyna.

Takiego mieć tatę to wielkie szczęście

– życzeń mu składam dziś jak najwięcej.

Po lekturze wiersza prosimy dzieci, aby odpowiedziały na pytania: Jak mają na imię wasi tatusio­wie? Jak wyglądają wasi ojcowie? Jacy są? Co robicie wspólnie z nimi? Kim są z zawodu Wasi tatusiowie? Jakie mają hobby?

2. „Tata i ja” – pantomima. Tata razem z dzieckiem odgrywają ulubione scenki, zajęcia, które razem lubią robić np. tata z dzieckiem idą na spacer, tata z dzieckiem kopią do siebie piłkę; tata z dzieckiem się siłują. Pozostali członkowie rodziny próbują odgadnąć nazwę.

3. „Mój tata w pracy” – prace plastyczne dowolną techniką, dzieci przedstawiają swoich ojców w pracy. Na koniec dzieci opowiadają o swoich rysunkach.

4. Praca z KP4.25a – odnajdywanie różnic między ilustracjami, przeliczanie pieniędzy, tworzenie zbiorów. Praca z KP4.25b – czytanie zdań opisujących tatę, pisanie po śladzie, rysowanie zgodnie z in­strukcją.

5. Tata czarodziej – wysłuchanie piosenki, nauka refrenu na pamięć.

Tata czarodziej

sł. Danuta Zawadzka, muz. Stefan Gąsieniec

1. Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie – słuchanie utworu i rozmowa na temat jego treści. Podczas słuchania utworu postarajcie się zapamiętać, jak miał na imię jego bohater. Jak przygoda mu się przytrafiła?

Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie (fragment)

Renata Piątkowska

– No, Łukasz, co z tobą? – Babcia podeszła do wnuczka, który zwinął się w kłębek na kanapie, i pogłaskała go po głowie.

– Babciu, przecież ty wiesz, że ja się nauczyłem tego wiersza. Umiałem go! Jeszcze wczoraj mówiłem go z pamięci bez jednego błędu!

– To prawda – przyznała babcia.

– No widzisz. A na występie, gdy przyszła moja kolej, wszystko zepsułem. Początkowo szło mi nawet dobrze. Gdy powiedziałem jedną linijkę, zaraz wiedziałem, jak zaczyna się następna. Aż doszedłem do miejsca, w którym Słoń Trąbalski pozapominał imiona swoich dzieci, żony, a nawet własne. Wybrał się więc do doktora, adwokata, szewca i rejenta, lecz nie pamiętał, o co mu chodzi. Powiedziałem słowa: „Dobrze wiedziałem, lecz zapomniałem, może kto z panów wie, czego chciałem?”.

I tu koniec. Nie wiedziałem, co dalej. Nie mogłem sobie przypomnieć, jak zaczyna się następ­na zwrotka. Zapomniałem, jak się nazywam. W głowie miałem pustkę. – Widać było, że Łukasz bardzo przeżywa swój nieudany występ.

– Wiem, że nauczyłeś się tego wiersza, ale dopadła cię trema. To się zdarza nawet prawdzi­wym aktorom na scenie – pocieszała babcia.

– Nie wyszło mi z tym wierszem, ale największą przykrość zrobił mi Witek – rozżalił się Łukasz.

– A co on ma z tym wspólnego? – spytała babcia.

– Witek przepytywał mnie z tego wiersza przed występem, a potem siedział w pierwszym rzędzie i miał trzymać za mnie kciuki. I kiedy na scenie zapomniałem, co mam dalej mówić, na sali zapadła cisza. Przeciągała się coraz bardziej, a ja byłem coraz bardziej przerażony. Szu­kając ratunku, spojrzałem na Witka. Myślałem, że może mi podpowie, jak zaczyna się następna zwrotka. A wtedy Witek zaczął się ze mnie śmiać. Pokazał na mnie palcem i zawołał:

– Mówi wiersz o zapominalskim słoniu, a sam zapomniał, jak ma być dalej. Łukasz Trąbal­ski, zapominalski! Ha-ha-ha! – Witek śmiał się głośno i złośliwie, a razem z nim cała sala. Ten śmiech słyszałem nawet za kulisami. Nigdy mu tego nie zapomnę. Przyjaciel się tak nie zacho­wuje – stwierdził Łukasz z żalem.

– No cóż, jak mówi przysłowie, prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie. Ty, będąc w kłopocie, zawiodłeś się na swoim przyjacielu, ale nie zawsze tak bywa. Trudna sytuacja może być okazją, aby ktoś poznał nas z najlepszej strony.

Zachęcamy dzieci do dzielenia się wrażeniami po wysłuchaniu opowiadania: Jak miał na imię boha­ter opowiadania? Co mu się przytrafiło? Na czyją pomoc liczył Łukasz? Jak myślicie, jak się wtedy czuł? Co oznacza przysłowie Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie? Co mogłoby pomóc poprawić nastrój Łukaszowi? Czy wy też kiedyś byliście w podobnej sytuacji?

2. „Co mogłoby pomóc Łukaszowi?” – zabawa dramowa. Zachęcamy dzieci do krótkiej burzy mó­zgów, podczas której zastanawiają się, co mogłoby pomóc Łukaszowi – bohaterowi opowiadania, który czuje się bardzo źle z powodu zachowania przyjaciela. Tak kierujemy rozmową, by pojawiła się również odpowiedź, że Łukasz mógłby płakać, smucić się, wyżalić się komuś bliskiemu, np. babci. Podkreślamy, że płacz często pomaga nam uporać się z trudnymi emocjami, reguluje je. Mówimy, że nie wolno wyśmiewać się z płaczących osób. Wyjaśniamy, że dorośli też czasem się boją, smucą, płaczą i to jest w porządku. Chętne dzieci przedstawiają za pomocą gestów, w jaki sposób można pomóc chłopcu.

3. „Ukryte słowa” –Mamy w języku polskim takie słowa, które zawierają w sobie inne, krótsze słowa. Będę mówić słowo, a waszym zadaniem jest znale­zienie w nim innego słowa. Kiedy dziecko poda nowe, krótsze słowo, prosimy o określenie głoski na początku, na końcu i głosek w środku. Przykładowe słowa: laska, parasolka, serce, słońce, malina, tulipan, burak, sałata, .

4. Praca z KP4.21a – rysowanie propozycji pomocy innym. Praca z KP4.21b – pisanie po śladzie wyrazów, które odpowiadają stanom emocjonalnym osób na ilustracjach.

Temat dnia „INSTRUMENTY MUZYCZNE” (poniedziałek 11.05.)

1. Najlepszy instrument – zapraszamy dzieci do słuchania wiersza. Przed przeczytaniem utworu prosimy, aby dzieci zwróciły szczególną uwagę na to, w jakich sytuacjach może grać instrument, o któ­rym pisze autor.

Najlepszy instrument

Wojciech Próchniewicz

już tak zawsze będzie.

Nawet za złota trzos

Nie zniknie — bo to TWÓJ GŁOS.

Więc gdy jest ci nudno, nie ziewaj.

Pamiętaj o nim — zaśpiewaj!

On się natychmiast odezwie

I zagra czysto i pewnie.

Opowie ci zaraz radośnie

Na przykład o słonku lub wiośnie.

Bo lubi i dobrze zna cię,

Twój wierny, dźwięczny przyjaciel.

Prowadzimy rozmowę z dziećmi: Co autor wiersza nazywa najlepszym instrumentem? Czy każdy z nas ma taki instrument? W jakich sytuacjach, według autora, możemy go używać? Czym się różni od tradycyjnych instrumentów? W czym jest podobny?

Jeśli dzieci mają trudność z odpowiedzią na któreś pytania, możemy przeczytać odpowiedni frag­ment wiersza jeszcze raz.

2. „Grająca woda” – zabawa badawcza. Dzieci siedzą przy stoliku. Przed każdym stoi kieliszek na nóżce, a na stoliku butelka lub inne naczynie z wodą. Prosimy, aby dzieci suchym palcem pocierały wokół krawędzi kieliszka – szybko i powoli. Pytamy: Czy słyszycie jakieś dźwięki? Suchym palcem nie wydobędziemy dźwięków z kieliszka. Następnie dzieci wykonują tę samą czynność, ale tym razem palec powinien być mokry. Należy trzymać kieliszek mocno za nóżkę, żeby się nie przesuwał, ale nadal powinien stać na stole. Czy teraz słyszycie dźwięk? Jeśli dzieci wykonały ćwiczenie prawi­dłowo – usłyszą dźwięk. Następnie dzieci wlewają do kieliszka trochę wody i ponownie próbują grać na nim mokrym palcem. Z kieliszka wydobywa się dźwięk. Zachęcamy dzieci, by spróbowały porównać dźwięki, jeśli np. do trzech kieliszków wleją różną ilość wody. Dzieci sprawdzają, od czego zależy wysokość dźwięku. Po wielu próbach zapraszamy dzieci do rozmowy: Jak myślicie, dlaczego, gdy pocieraliśmy kieliszek suchym palcem, nie było słychać dźwięków? A dlaczego dźwięki są różne, gdy wlejemy mniej i więcej wody? Systematyzujemy wiedzę dzieci: Palec wprawia w drganie szkło kieliszka, które z kolei pobudza do drgań powietrze znajdujące się w środku. Wewnątrz kieliszka powstają fale dźwiękowe. Gdy do kieliszka nalewamy więcej wody, wysokość dźwięku się obniża. Aby pokazać drgania szkła, możemy przyczepić do kieliszka piłeczkę pingpongową na nitce i za­demonstrować dzieciom raz jeszcze wprawianie kieliszka w drganie. Podczas pocierania palcem brzegu kieliszka piłeczka będzie się odchylać.

3. „Jak je podzielić?” – prezentujemy dzieciom różne instrumenty: trójkąt, bębenek, tam­buryn, talerze i inne (zdjęcia instrumentów w załączniku). Zapraszamy dzieci do zabawy: Czy znacie nazwy tych instrumentów? Proszę, spróbujcie podzielić ich nazwy na głoski. Wybierzcie takie instrumenty, któ­re są do siebie podobne. Co je łączy? Czym się różnią? Dlaczego tak wybraliście? Dzieci w różny sposób klasyfikują instrumenty. Nie ma jednej odpowiedzi – jeśli dziecko potrafi uzasadnić stworzenie zbioru, odpowiedź jest poprawna. Jeśli wybrane dziecko ma trudność z odpowiedzią, możemy dawać wskazówki.

4. Poznajemy literkę „H jak harfa”

• Zabawa „Detektywi” poszukiwanie wyrazów, przedmiotów, zabawek zaczynających się na literkę „H”
• „H jak harfa” – 16 (Karty Pracy) prezentacja litery w wyrazie. dzielenie wyrazu na sylaby, a następnie na głoski, przeliczenie sylab i głosek w wyrazie.
• „Spacer po h” – układamy z lin kształt litery h w różnych rozmiarach (2-3 litery). Prosimy dzieci o zdjęcie kapci i spacer stopa za stopą po linie, zgodnie z kierunkiem pisania.

5. Praca z KP4.16a – identyfikowanie i zakreślanie liter H, h, rysowanie pętli wokół obrazków. Praca z KP4.16b – pisanie liter H, h po śladzie, czytanie zdań metodą sylabową.

Praca z KP4.20a – kącik grafomotoryczny, samodzielne pisanie liter h, H, pisanie zdania po śla­dzie.

1. „Symbole Unii Europejskiej” – przygotowujemy ilustracje przedstawiające flagę Polski i flagę UE. Każda ilustracja jest ukryta pod kartką podzieloną na 9 nierównych części. Na każdej części kartki na­pisane są liczby od 7 do15. Zadaniem dzieci jest rzucanie dwiema kostkami, dodawanie wyrzuconych oczek i odkrywanie odpowiednich części kartki. Po każdym rzucie dziecko może próbować zgadnąć, jaki symbol ukrywa się pod kartką. Kiedy zagadka zostanie rozwiązana, dzieci porównują wygląd obu flag.

2. „Czy Unia europejska to…?” – zabawa językowo-ruchowa. Dzieci stoją, będą przesuwać się do przodu lub do tyłu. Rodzic mówi określone zdania, a dzieci oceniają, czy zdanie jest prawdziwe, czy fałszywe. Jeśli prawdziwe – skaczą obunóż do przodu, jeśli fałszywe –do tyłu. Wspólnie z Rodzicem oceniają, czy ich odpowiedź jest poprawna. Proponowa­ne zdania: Unia Europejska to wspólnota wielu państw europejskich. Polska jest członkiem Unii Europejskiej. Polska nie jest członkiem Unii Europejskiej. Unia Europejska ma własną flagę. Flaga unijna jest czerwona, znajduje się na niej 15 gwiazdek. Niektóre kraje Unii Europejskiej posługują się wspólnymi pieniędzmi – euro. Waluta obowiązująca w Polsce to euro. Flaga unijna jest niebieska, znajduje się na niej 15 gwiazdek. Waluta obowiązująca w Polsce to polski złoty, czasem mówimy, że płacimy „w złotówkach”, Hymn Unii Europejskiej jest taki sam jak hymn Polski i jest to „Mazurek Dąbrowskiego”.

3. „Hymn Unii europejskiej” – zapraszam dzieci do słuchania utworu: Tak jak Polska ma swój hymn narodowy, tak też kraje członkowskie Unii Europejskiej mają wspólny hymn. W każdym kraju ma on jednak swój tekst, napisany w języku tego kraju. Posłuchamy dzisiaj hymnu Unii Europejskiej po polsku. Zastanówcie się, dlaczego ten utwór nazywa się Oda do radości. (https://youtu.be/PuCznLq1QlA)

4. Praca z KP4.15a – rysowanie flagi UE pośladzie, zapisywanie cyframi liczby flag, porównywanie flag. Praca z KP4.15b – liczenie przedmiotów widocznych na ilustracji, zapisywanie działań, obliczanie.

5. „Hymn w różnych językach” – słuchanie nagrania hymnu UE w różnych językach. Dzieci próbują rozpoznać, kiedy zmienia się język utworu, odgadnąć, jaki to język. (załącznik)

1. „Powiedz mi, jak to ułożyć” – zabawa w parach. Każde osoba z pary otrzymuje 8 klocków typu lego. Ważne, by zestawy klocków w tych samych parach odpowiadały sobie kolorem i kształtem. Jedna osoba, od­wrócona plecami do drugiej, układa prostą wieżę ze wszystkich ośmiu klocków. Następ­nie zadaniem konstruktora jest opowiedzenie słowami, w jaki sposób powstała wieża, np. Pierwszy jest klocek czerwony z sześcioma wypustkami, na nim mały żółty itp. Osoba z pary układa swoje klocki w sposób, o którym opowiadał konstruktor. Po skończonej pracy sprawdzamy poprawność wykonania zadania i zamieniamy się rolami.

2. „Kto tworzy książkę?” – dyskusja na podstawie ilustracji w KZ 66–67. Prosimy dzieci, aby odszu­kały na ilustracjach postacie, których nazwy zawodów będzie wymieniać. Dokonujemy analizy głosek nazw zawodów związanych z powstaniem książek: autor, redaktor, grafik, drukarz. Dzieci wskazują ilustracje, określają, jakie czynności wykonuje ta osoba w procesie powstawania książki, i próbują dokonać analizy głosek niektórych czasowników, np. pisanie, rysowanie, drukowanie.

3. Jak powstaje książka? – zapraszamy dzieci do uważnego słuchania utworu.

Tekst „Jak powstaje książka?” Magdaleny Tokarczyk i ilustracje w załącznikach.

„Jak powstaje książka?”

Magdalena Tokarczyk

Dzisiaj się dowiemy jak książki powstają

i jaką drogę do nas przemierzają.

Gdy pisarz ma już pomysł na książkę, to jest już dobry początek.

Wszystko dokładnie zapisuje, a w jego rękopisie znajdziemy wiele notatek.

Potem wystarczy dokładnie pomysły na komputerze przepisać.

Ale na tym nie koniec, musicie jeszcze dalej mnie posłuchać…

Całymi godzinami, dniami, a czasem miesiącami dzieło swe pisarz dopracowuje,

a gdy jest już gotowe wydawcy go prezentuje.

W wydawnictwie dużo pracy zatem mają,

bo książkę pisarza dokładnie przeglądają, sprawdzają…

Recenzent poprawki nanosi sprawnie,

a ilustratorzy obrazki do książki rysują ładnie.

Gdy książka jest już gotowa, pora na drukowanie.

W wielkiej drukarni maszyny rozpoczynają drukowanie

i tak tysiące książek powstanie.

Które do księgarni pozostanie wydawcy już rozesłanie.

W księgarni książkę możemy zakupić,

a w bibliotece możemy ją wypożyczyć.

Lecz gdy ją już przeczytamy, to w kąt nie rzucamy,

ale na półkę ładnie odkładamy.

Rozmowa na temat wysłuchanego tekstu z użyciem ilustracji.

4. Praca z KP4.6a – umieszczanie nalepek w brakujących miejscach, czytanie wyrazów. Praca z KP4.6b – uzupełnianie nalepkami ilustracji regału z książkami.

1. Bajka o pisankach – zapraszamy dzieci do wysłuchania bajki.

Bajka o pisankach

Agnieszka Galica

Zniosła Kura cztery Jajka. – Ko-ko-ko – zagdakała zadowolona – leżcie tu cichutko, to nikt was nie znajdzie – i poszła szukać ziarenek na podwórku.

Ale Jajka, jak to Jajka, myślały, że są mądrzejsze od kury, i zamiast leżeć cichutko, turlały się i postukiwały skorupkami, aż usłyszał je Kot.

− Miau – powiedział, przyglądając się Jajkom – cztery świeżutkie Jajka, będzie z was pyszna jajecznica, miau!

− Nie, nie, nie! – trzęsły się ze strachu Jajka – nie chcemy skończyć na patelni.

− Ale co robić, co robić? – postukiwały się skorupkami.

− Ja uciekam – zawołało pierwsze Jajko i poturlało się przed siebie – nie dam się usmażyć!

A po chwili wróciło, wesoło podśpiewując: Jestem czerwone w czarne kropeczki, nikt nie zrobi jajecznicy z takiej biedroneczki.

− Co się stało, co się stało? – dopytywały się pozostałe Jajka.

− Pomalował mnie pędzelek kolorową farbą i teraz nie jestem już zwyczajnym Jajkiem, tylko wielkanocną pisanką.

− Drugie Jajko nie zastanawiało się długo, poturlało się tak szybko, jak umiało, by po chwili wrócić i zaśpiewać grubym głosem: To nie jajko tylko tygrys, nie rusz mnie, bo będę gryzł. I rzeczywiście, Jajko wyglądało jak pisankowy tygrys w żółto-czarne paski.

I ja też i ja też – wołało trzecie Jajko, turlając się wesoło.

− Ciekawe, co ono wymyśli? – zastanawiały się Jajko – Biedronka, Jajko – Tygrys i Jajko – Jako? I wtedy właśnie wróciło trzecie, całe zieloniutkie, śmiejąc się i popiskując. Jestem żabka, każdy to wie, czy ktoś zieloną żabkę zje? – Nie!

− Jajko – Biedronka, Jajko – Tygrys i Jajko – Żabka były z siebie bardzo zadowolone. Tylko czwarte leżało i trzęsło się ze strachu.

− Pośpiesz się – mówiły kolorowe Pisanki do czwartego Jajka – bo będzie za późno. I właśnie wtedy nadszedł Kot.

− Czy ja dobrze widzę? Zostało tylko jedno Jajko? – mruczał niezadowolony – trudno, zrobię jajecznicę tylko z jednego Jajka – i pomaszerował do kuchni po patelnię.

Czwarte Jajko trzęsło się ze strachu tak bardzo, że aż zaczęła pękać na nim skorupka.

− Ojej, ojej, ratunku! – wołały przestraszone Pisanki – teraz już na pewno zrobi z ciebie jajecznicę.

− Trach, trach, trach – pękała skorupka na czwartym Jajku, aż pękła na drobne kawałki  i … wyszedł z niej malutki, puszysty, żółty kurczaczek.

Otrzepał piórka, pokręcił główką i wytrzeszczył czarne oczka, przyglądając się kolorowym pisankom. Po chwili podreptał w kierunku cukrowego Baranka, popiskując cichutko:

Wielkanocna bajka – wyklułem się z jajka.

Już cukrowy Baranek czeka na mnie od rana.

A w świątecznym koszyku jest pisanek bez liku.

Rozmowa na temat opowiadania: Ile jajek zniosła kura? Dlaczego jajka uciekły? Co się przydarzyło każdemu jajku?

2. Posłuchaj piosenki „Pisanki, kraszanki, skarby wielkanocne”. Czy wiecie o co kłócił się z kurczaczkiem cukrowy baranek? Jeśli jesteście tego ciekawi, posłuchajcie wielkanocnej piosenki:

Koszyczek z wikliny pełen jest pisanek,
A przy nich kurczaczek i z cukru baranek.
Przy baranku babka, sól, chleb i wędzonka,
Oto wielkanocna świąteczna święconka.

Ref. Pisanki, kraszanki, skarby wielkanocne,
Pięknie ozdobione, ale niezbyt mocne.
Pisanki, kraszanki, całe w ornamentach,
Uświetniły nasze wielkanocne święta.

Kłócił się z kurczakiem cukrowy baranek,
Która najpiękniejsza ze wszystkich pisanek?
Czy ta malowana, czy ta wyklejana,
Czy zdobiona woskiem i pofarbowana

Ref. Pisanki, kraszanki, skarby wielkanocne…

Baranek kurczaczkiem długo się spierali,
aż goście świąteczni do drzwi zapukali
Wielkanocni goście czasu nie tracili
potłukli pisanki jajkiem się dzielili.

Ref. Pisanki, kraszanki, skarby wielkanocne…

Link do piosenki: https://youtu.be/qKY9oeELKn4

3. „Nasze pisanki” – zabawa plastyczna. Przygotowujemy na stoliku przedmioty potrzebne do ozdabiania jajek wybraną technika, np.: oklejanie włóczką, oklejanie kuleczkami z kolorowej bibuły, ozdabianie kuleczkami lub wałeczkami z plasteliny. Dzieci siadają przy stoliku i ozdabiają wybraną techniką ugotowane na twardo jajko.

4. Praca z43a – rozwiązywanie sudoku obrazkowego, wycinanie jajek po śladzie.  Praca z KP3.43b – wykreślanie niepasujących napisów lub obrazków, czytanie wyrazów.

Dla chętnych „Zadania bez nudy – Wielkanoc”

Temat dnia „PRZYGOTOWANIA DO ŚWIĄT” (czwartek 02.04.2020)

1. „Przygotowania do świąt” –kalambury. Dziecko ruchem przedstawia czynność, jaką wykonuje w domu przed świętami: odkurzanie, pieczenie, mycie okien, ścieranie kurzu, trzepanie dywanów itp. Mama lub tata odgadują, jaka to czynność.

2. 2. Bajeczka wielkanocna – zapraszamy dzieci do wysłuchania opowiadania. Dzieci biorą kartkę i ołówek. Podczas słuchania utworu postarajcie się zapamiętać, kogo budziło słońce i w jakiej kolejności. Odpowiedź możecie narysować lub zapisać w dowolny sposób.

Bajeczka wielkanocna

Agnieszka Galica

Wiosenne słońce tak długo łaskotało promykami gałązki wierzby, aż zaspane wierzbowe Kotki zaczęły wychylać się z pączków.

− Jeszcze chwilkę – mruczały wierzbowe Kotki – daj nam jeszcze pospać, dlaczego musimy wstawać?

A słońce suszyło im futerka, czesało grzywki i mówiło:

− Tak to już jest, że wy musicie być pierwsze, bo za parę dni Wielkanoc, a ja mam jeszcze tyle roboty.

Gdy na gałęziach siedziało już całe stadko puszystych Kotków, Słońce powędrowało dalej. Postukało złotym palcem w skorupkę jajka – puk-puk i przygrzewało mocno.

− Stuk-stuk – zastukało coś w środku jajka i po chwili z pękniętej skorupki wygramolił się malutki, żółty Kurczaczek.

Słońce wysuszyło mu piórka, na głowie uczesało mały czubek i przewiązało czerwoną kokardką.

− Najwyższy czas – powiedziało – to dopiero byłoby wstyd, gdyby Kurczątko nie zdążyło na Wielkanoc.

Teraz Słońce zaczęło rozglądać się dookoła po łące, przeczesywało promykami świeżą trawę, aż w bruździe pod lasem znalazło śpiącego Zajączka. Złapało go za uszy i wyciągnęło na łąkę.

− Już czas, Wielkanoc za pasem – odpowiedziało Słońce – a co to by były za święta bez wielkanocnego Zajączka? Popilnuj Kurczaczka, jest jeszcze bardzo malutki, a ja pójdę obudzić jeszcze kogoś.

− Kogo? Kogo? – dopytywał się Zajączek, kicając po łące.

− Kogo? Kogo? – popiskiwało Kurczątko, starając się nie zgubić w trawie.

− Kogo? Kogo? – szumiały rozbudzone wierzbowe Kotki.

A Słońce wędrowało po niebie i rozglądało się dokoła, aż zanurzyło złote ręce w stogu siana i zaczęło z kimś rozmawiać.

− Wstawaj śpioszku – mówiło – baś, baś, już czas, baś, baś.

A to „coś” odpowiedziało mu głosem dzwoneczka : dzeń-dzeń, dzeń-dzeń.

Zajączek z Kurczątkiem wyciągali z ciekawości szyje, a wierzbowe Kotki pierwsze zobaczyły, że to „coś” ma śliczny biały kożuszek i jest bardzo małe.

Co to? Co to? – pytał Zajączek.

− Dlaczego tak dzwoni? – piszczał Kurczaczek.

I wtedy Słońce przyprowadziło do nich małego Baranka ze złotym dzwonkiem na szyi.

− To już święta, święta, święta – szumiały wierzbowe Kotki, a Słońce głaskało wszystkich promykami, nucąc taką piosenkę:

W Wielkanocny poranek

Dzwoni dzwonkiem Baranek,

A Kurczątko z Zającem

Podskakują na łące.

Wielkanocne Kotki,

Robiąc miny słodkie,

Już wyjrzały z pączka,

Siedzą na gałązkach.

Kiedy będzie Wielkanoc

Wierzbę pytają.

Zapraszamy dzieci do rozmowy, przypominając, że mogą korzystać ze swoich notatek: Kogo naj­pierw obudziło słońce? Kto był drugi? Kto – trzeci? Dlaczego słońce budziło bazie, kurczaczka, zajączka i baranka? Jakie święta zbliżają się do nas wielkimi krokami? Jak przygotowujemy się do świąt Wielkanocnych? Jakie znacie tradycje świąt Wielkanocnych? 

3. „Symbole Wielkiej Nocy” – zabawa językowa. Do tej zabawy możemy wykorzystać klaser z alfabetem. Rodzic podaje dzieciom wyrazy, zadaniem dzieci jest wyszukanie liter odpowiadających pierwszym gło­skom podanych słów, następnie odczytują hasło. Przykładowe wyrazy: piłka, igła, stół, aparat, noga, koło, ananas (hasło: pisanka). Propozycje innych haseł: baranek, palemka.

• 4. Praca zKP3.40a – dorysowywanie brakujących części palmy i pisanki. Praca z KP3.40b – przeliczanie sylab w zdaniach, zapisywanie ich liczby, przeliczanie bazi, rysowanie „po tyle samo”.

Dla chętnych kilka kart pracy matematycznych na dodawanie i odejmowanie.